Πίκκολος, Νικόλαος

(1792 – 1865). Έλληνας φιλόλογος και πατριώτης από το Τούρνοβο της Βουλγαρίας. Από το Παρίσι, όπου βρισκόταν κατά την ελληνική Επανάσταση του 1821, συντόνισε τη δράση του ως μέλους της ομάδας των Ελλήνων πατριωτών και χρησιμοποιήθηκε ως σύνδεσμος αυτής μαζί με τον Αλμπέρ Γκαλατέν, του οποίου τόνωσε το φιλελληνικό ενδιαφέρον. Τον Ιούλιο του 1822 κατέβηκε στην Ελλάδα και υπηρέτησε τον Αγώνα ως πολιτικός, λίγο αργότερα δε δίδαξε φιλοσοφία στην Κέρκυρα (1823-1824). Στη συνέχεια πήγε στην Μπολόνια για να σπουδάσει ιατρική και από εκεί στο Βουκουρέστι (1829-1833), όπου εξάσκησε το επάγγελμα του γιατρού. Τελικά εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και επιδόθηκε σε φιλολογικές μελέτες και στη συγγραφή επιστημονικών και λογοτεχνικών έργων, σπουδαιότερα από τα oποία ήταν: Ορισμένες παρατηρήσεις πάνω στο κείμενο του Βαβρία (Παρίσι, 1845), Προσθήκη στην ελληνική Ανθολογία (Παρίσι, 1853), Για μια καινούργια έκδοση των αποσπασμάτων του Πλούταρχου και για ένα επίγραμμα της Παλλάδας (1855). Μετέφρασε Τα κατά Παύλον και Βιργινίαν του I.E. Βερναρδίνου Σενπιέρου και Λόγον περί μεθόδου του οδηγείν καλώς τον νουν... του Ρενάτου Καρτέσιου (Κέρκυρα, 1824) καθώς και τα έργα του Αριστοτέλη Περί ζώων ιστορίαι βιβλία θ΄... (1863), του Λόγγου Ποιμενικών τα κατά Δάφνιν και Χλόην λόγοι τέτταροι... (1866) κ.ά.